Een fijn plekje in de hemel

Wolf is dol op zijn oma. Hij wil dat ze heel gelukkig is, ook na haar dood. Maar is de hemel niet te druk voor oma? En kunnen al haar favoriete spulletjes mee? Wolf twijfelt en gaat op zoek naar antwoorden op zijn vragen.
Brigitte Minne heeft al verschillende verhalen gemaakt over kinderen en rouwen. Kinderen stellen zich vaak vragen over de dood en wat daarna komt. In dit verhaal gaan fantasie en werkelijkheid hand in hand en dat is een goede combinatie. Van enige meligheid is geen sprake. De vragen van Wolf zijn rëeel. Hij kan er niet van slapen. Als hij aan papa vraagt wie de baas is in de hemel kan papa niet antwoorden want zijn mond zit vol appelmoes. Papa weet het namelijk ook niet goed, maar mama probeert beetje bij beetje uit te leggen hoe ze denkt dat het eraan toe gaat in de hemel. Uiteindelijk zal Wolf een brief sturen naar God in de hemel met een gedetailleerde tekening van een "heerlijke omahoek" met al haar lievelingsspulletjes. Wolf bindt de brief aan een ballon, die hij samen met oma op het strand oplaat.
De illustraties geven een boeiende inkijk in de fantasie van Wolf. De hemel ziet er heel leuk uit, maar behoorlijk druk. Soms lijkt hij op de ark van Noach en soms op een een heel  leuk park met vliegende mensen en dieren ondersteboven. En daartussen oma, breiend aan haar sjaal, die mettertijd een leuke lange slang vormt om aan te bengelen. Ook Wolf met zijn helblauwe haar is sterk aanwezig op de prenten, samen met zijn mama. Van papa krijg je alleen stukjes te zien want hij kan geen antwoorden geven op Wolf zijn vragen. Daardoor komt hij onbeholpen en haast letterlijk afwezig over. Oma zie je gelukzalig breien in de 'hemel', maar voorlopig zie je haar nog springlevend hand in hand met Wolf op het strand.
Een leuk, warm en lichtvoetig verhaal.