Eén mens is genoeg

Zes jaar na het verschijnen van het pareltje 'Allemaal willen wij de hemel', creëerde Els Beerten een nieuw pareltje. Een psychologische familieroman van formaat. Het boek bestaat uit drie delen, waarvan deel één toch uitblinkt, misschien omdat het vanuit het perspectief van hoofdpersonage Juliette geschreven werd. Geboren in een muzikaal Limburgs gezin, beleeft Juliette een steeds minder gelukkige jeugd sinds het sterven van haar vader. Ze probeert haar zus Mia nog uit de klauwen van haar waanzinnige moeder te houden, maar alle moeite van de wereld blijkt niet genoeg. Een eerste sterk vertelde en dus des te meer aangrijpende gebeurtenis. En zo zullen er nog velen volgen.
Juliette klampt zich onuitgesproken vast aan het geloof dat één mens genoeg is. Die mens is voor haar broer Louis, die het huis al eerder ontvlucht was. Ze besluiten samen ergens een nieuw leven te beginnen aan de andere kant van het land. Daar verschuift het perspectief in het tweede deel naar Wilfried, de cafébaas in het dorp waar ze stranden. Wat je voelt aankomen, gebeurt ook. Wilfried doet zijn uiterste best om de wantrouwige Juliette van zijn liefde te overtuigen, maar ook dit keer mag het niet zijn. In het derde deel komen Wilfried en Juliette alternerend aan het woord.
Zoals eerder gezegd, is deel één het meest overtuigend, vooral dan omwille van de inhoud. Het zwaartepunt van het verhaal helt over naar het begin en dat maakt dat de twee andere delen eerder mager gestoffeerd zijn. Ondanks het vele onheil dat Beerten optekent, krijg je nooit het gevoel dat je een probleemroman aan het lezen bent, waarin de ene sensationele gebeurtenis de andere opvolgt. Haar stijl is sereen en sterk gestileerd, zoals we dat al gewoon waren. De Vlaamse klanken, die de ene lezer allicht meteen meeheeft en bij de andere enige gewenning vereisen, sluiten naadloos aan bij het karaktervolle verhaal. Zo van die taal waarin je na het lezen van het boek, nog even verder blijft denken.