Na lang aandringen mag Jana van haar ouders gaan studeren in de Verenigde Staten. Wanneer ze de Twinstone High School binnenwandelt, lijkt de toekomst haar toe te lachen. Algauw blijkt dat de Amerikaanse ‘lifestyle’ erg verschilt van al wat ze gewend is in Nederland. Door haar spontaniteit slaagt ze erin om snel contacten te leggen. Carrie, een flitsende meid uit haar klas, introduceert Jana bij haar vrienden. De kennismaking met de knappe maar stugge Eloy verloopt heel wat minder soepel. Wanneer hij merkt dat haar toenaderingspogingen enkel vriendschappelijk bedoeld zijn, voelt hij zich afgewezen. In zijn boosheid zoekt hij contact met Bud, een jongen die engelen op de muren schildert. Bud en Eloy weten zich verbonden in hun gemeenschappelijke afkeer jegens de anderen. Dit verbond heeft macabere gevolgen wanneer ze besluiten om zich te wreken. De cocktail van bitterheid richt zijn vuurwapens op klasgenoten en leerkrachten. De gevolgen zijn verschrikkelijk. Voor wie het bloedbad overleefde, zal het leven nooit meer hetzelfde zijn! De manier waarop het verhaal is opgebouwd doet al snel de afloop vermoeden. Sommige personages worden van meet af aan clichématig voorgesteld. Andere krijgen meer psychologische situering, maar die is zo zwart-wit dat ze de afloop van het verhaal vrij snel weggeeft. Het geheel is een wat flauwe aanklacht tegen de Amerikaanse consumptiemaatschappij, die op haar beurt verantwoordelijk blijkt te zijn voor het drama dat zich later zal voltrekken. Anderzijds moet gezegd worden dat het boek vlot geschreven is en dat het de lezers toch een beeld geeft van hoe de samenleving soms faalt in het opsporen en begeleiden van probleemjongeren. De lage drempel maakt m.a.w. ook één en ander bespreekbaar. In het nawoord van het boek kan je lezen dat het verhaal gebaseerd is op ware feiten. Deze feiten gaan over tieners. De verslagen en films die daar gewoonlijk op volgen hebben volwassenen als doelgroep. Het is verdienstelijk dat Mirjam Mous een bewerking maakte voor de jeugd.