Wanneer Tom met zijn klasgenoten Myrthe en Mehmet Indonesië kiest als onderwerp voor hun schoolpresentatie, opent hij onwetend een potje dat zijn familie al jaren gedekt houdt. Op zolder ontdekt hij een oude kist van zijn opa, die vijftig jaar geleden in Nederlands- Indië heeft gevochten. Daarin duikt Soedjorno op, een sprekende pop, die de kinderen smeekt zijn eigenaar op te sporen. Op deze zoektocht ontmoeten ze een intrigerende oude Indonesische man. Opa’s dagboek onthult tenslotte de relaties die alle personages in het verleden met elkaar hebben gehad. En aan dat verleden wil opa niet herinnerd worden. Alle ingrediënten voor een intrigerend verhaal zijn aanwezig: een verleden waarover niet gesproken wordt, magische figuren uit Nederlands-Indië, een koffer vol herinneringen. Het verhaal is dan ook best spannend en meeslepend. Maar het laat ook steken vallen. De opeenstapeling van onwaarschijnlijke toevalligheden bijvoorbeeld is bijzonder storend. De manier waarop opa’s gruwelijke daad meteen weer toegedekt wordt, is stuitend. Maar het meest ergerlijke is toch wel de schrijfstijl: zo vlotjes dat alles dan ook van je afglijdt, en niets beklijft.