De dag dat Zohak Ali met zijn karavaan de poorten van de stad Samarkand binnentrad, maakte een einde aan het vreedzame leven in de stad. Ook voor Anahita, de mooie schoenmakersdochter, was het een dag om nooit te vergeten. Ze bracht sultan Mushtaq zadels voor zijn paarden, en hij bracht Anahita in verlegenheid door haar lof te zingen bij zijn zoon, prins Sohrab. Stiekem droomde Anahita van de mooie, charmante prins. Maar ook Zohak Ali was haar schoonheid niet ontgaan en hij had zijn zinnen op het jonge meisje gezet. Ze moest met hem trouwen en haar intrek nemen in het Blauwe Paleis. Anahita weigerde en hij betoverde haar in een oud, ineengeschrompeld vrouwtje. Ondertussen verspreidde hij het gerucht dat een oude heks Anahita had gedood en haar kleding had gestolen. Anahita kon niet anders dan vluchten naar een afgelegen spelonk in de ruwe natuur. Ze leefde van de natuur en maakte vrienden onder de dieren. Ze werd sterker, ook al was ze oud en versleten. Op een dag, toen iedereen het voorval al lang vergeten was, keerde ze terug naar Samarkand. De stad beefde onder het schrikbewind van Zohak Ali, die ieder die hem iets in de weg legde, omtoverde tot insect, hond of standbeeld. Moeders treurden om verloren kinderen, gezinnen werden uiteengerukt en geruïneerd.En Zohak Ali genoot van al zijn macht en rijkdom in zijn imposante paleis. Anahita slaagde er uiteindelijk in, met de hulp van een betoverde rat, hagedis en een roofvogel het magische toverboek van Zohak Ali te ontvreemden en zo zijn macht te breken. Het woeste volk wreekt zich, doodt de tovenaar en brandt zijn paleis plat. En met de dood van Zohak Ali wordt elke betovering verbroken, vinden moeders hun kinderen terug en vrouwen hun mannen. En het sprookjesachtige avontuur eindigt zoals alle sprookjes eindigen.De charmante prins Sohrab vraagt Anahita ten huwelijk ! Een verhaal vol spanning, magie en avontuur dat zich afspeelt in een imaginair land in het Verre Oosten. Het is geen boek dat uitblinkt in originaliteit, sprookjeselementen allerhande worden in het verhaal verweven, maar net die universele thema’s zullen de verbeelding van een 10-jarige prikkelen. Welk kind houdt niet van tovenaars, hekserij, oosterse paleizen en betoverde dieren ? Het boek volgt de ouderwetse verteltradities, wordt chronologisch verteld en heeft een gemakkelijk te volgen verhaallijn. De oosterse namen klinken misschien wat vreemd in de oren, maar het zijn er gelukkig niet te veel. Absoluut onbegrijpelijk is waarom de uitgeverij ervoor heeft gekozen het verhaal te voorzien van illustraties, die niet alleen getuigen van weinig smaak, maar bovendien niet stroken met het verhaal. Anahita is een beeldschoon meisje, maar haar afbeelding is verre van mooi!