De vijftienjarige Leonie is niet alleen populair, ze heeft ook een leuke vriend. Haar leventje loopt gesmeerd, tot ze op een dag een vreemd telefoontje krijgt. In het begin lacht ze die telefoontjes weg en denkt ze dat het een slechte grap is van een aantal vrienden, maar al snel blijkt dat het om een echte stalker gaat. Hij belt steeds vaker, ook ’s nachts. Als ze hem negeert, wordt hij razend. Het gaat zo ver dat hij Leonie’s zusje Karma, dat aan het syndroom van Down lijdt, bedreigt als Leonie niet doet wat hij wil. Hij weet steeds wat ze aanheeft, hij steekt brieven in haar jaszak, hij laat zelfs het brandalarm op school afgaan, … Leonie wordt paranoïde en durft bijna de straat niet meer op. Een gedreven politieagent trekt alle registers open, maar heeft geen idee waar hij moet beginnen zoeken, totdat de stalker een kapitale fout maakt … Helen Vreeswijk giet haar ervaringen van bij de recherche in spannende misdaadverhalen, om zo de jongeren te wijzen op de vele vormen van jeugdcriminaliteit. Ze mixt de rauwe werkelijkheid met een spannend verhaal, rechttoe, rechtaan, zonder franje. Ze belicht niet alleen de kant van het slachtoffer, dat verglijdt in angst en depressiviteit, maar ook die van de dader. Je weet niet wie hij is, maar je maakt kennis met zijn fantasieën, zijn gevoelens, zijn eenzaamheid en zijn machteloosheid, gecompenseerd door zijn woede. Leonie is als personage heel herkenbaar. Het kan dus iedereen overkomen. En jammer genoeg gebeurt dit soort dingen ook echt. ‘De Stalker’ is een spannend verhaal dat makkelijk wegleest: je wil echt wel weten wie de stalker is en daarom houdt het je aan je stoel gekluisterd. Alleen, het is m.i. te veel geschreven met een doel, naar de boodschap toe. Het verhaal van Leonie – weliswaar gebaseerd op ware feiten – is beklemmend geregistreerd, maar niet doorleefd. Hoe vreselijk de gebeurtenissen ook zijn, ze hebben me niet geraakt.