De regels van drie

Marjolijn Hof kennen we vooral van 'Een kleine kans', een boek over Kiek, een meisje dat op een geheel eigen manier omgaat met het feit dat haar papa plots verdwenen is. De schrijfster bewijst hier dat ze een gevoelig onderwerp op een ongelooflijk fijngevoelige manier kan omtoveren in een prachtig verhaal. 'De regels van drie' is ook een verhaal over verlies, dit keer over een opa die stilaan “op” is. Dit boek is wat betreft gevoeligheid enigszins verschillend van 'Een kleine kans'. Het hoofdpersonage staat niet zo dicht bij zijn opa, bijgevolg beleef je alles toch met ietwat meer afstand. Ook in dit boek koos Hof voor een grote dosis humor die altijd subtiel blijft en nooit zijn grenzen voorbijtreedt.
Twan trekt samen met zijn zus, moeder en oma (heel wat vrouwelijk geweld dus) richting Ijsland om er zijn opa te gaan bezoeken. Het bezoek is niet hun enige doel. Ze gaan met een missie: opa ophalen, want hij kan niet meer alleen blijven, hij is namelijk bijna “op”. De opa in kwestie is een pientere oude man die ondanks zijn verstrooidheid (dementie?) toch nog heel wat rake dingen weet te zeggen. Hij weet Twan, die eerst wat weigerachtig stond tegenover dit tripje, helemaal in te pakken, mede door hem op een heel volwassen macho-manier te behandelen. Het mannenkamp versus het vrouwenkamp: werkt altijd op die leeftijd. Opa wil niet mee met hen, hij wil naar de bergen. En hij wil dat Twan hem hierbij helpt. Beeldspraak of niet, wie zal het zeggen? Feit is dat dit boek je doet lachen en huilen zonder ooit expliciet te worden.
Het is niet de eerste keer dat Hof Ijsland als een element opneemt in haar boeken. Ook in haar tweede boek 'Oversteken', wordt er naar het Noorden getrokken. Voor het schrijven van dit boek ging ze zelf ook naar Ijsland en dat voel je ook in de beschrijvingen op de achtergrond.
Marjolijn Hof is zo’n schrijfster die aantoont hoe de kracht van taal alle emoties kan bevatten en omvatten. De kracht van haar taal in het bijzonder.