Marleentje is een braaf meisje, maar ze lust geen erwtjes. Wat haar vader ook probeert – taarten, gebakjes, koekjes met erwtjes, … - Marleentje wordt ziek van erwtjes: ze heeft koorts, zweet en spuugt. Er zit niks anders op dan de dokter te raadplegen. De arts kijkt alles na en besluit: “Marleentje is niet ziek, ze is een prinses”. Aan de hand van een sprookjesboek legt hij uit dat prinsessen en erwtjes echt niet samen gaan. Er zit dus niets anders op dan te verhuizen naar een paleis. Maar helaas, papa mag niet mee. Een glanzende wagen brengt Marleentje naar het paleis. Het paleis is groot en mooi. Marleentje heeft er alles wat ze wil en er worden geen erwten gegeten. De pot schaft alleen maar … spruitjes-soufflé! Dat geraakt Marleentje ook snel beu, net zoals al die nette manieren en het urenlange wuiven. Ze besluit het heft in eigen handen te nemen en weer naar papa te gaan, waar ze geniet van … erwtjes.
De cover van boek is wel erg roze en schrikt (zeker jongens) hierdoor wat af. Wanneer we het boek openen, vinden we echter wel een leuke tekst op rijm en sierlijke gedetailleerde prenten. Het is opvallend dat de grootte van de prenten varieert om de tekst volledig te illustreren. Soms is een prent twee bladzijden groot, soms vinden we drie prenten op één bladzijden. Dat wordt bepaald door het tempo van het verhaal. Hierdoor wordt het een heel vrolijk, vrij mooi maar vooral makkelijk om voor te lezen boek. De vloeiende verteltoon van Bette Westera's versjes draagt hier zeker ook toe bij.
Dat het boek zichzelf presenteert op de achterflap als “een waarschuwing voor alle prinsjes en prinsessen die niet van groenten houden” of op de cover als “een grappig verhaal voor lastige eters, of ze nu in een paleis wonen of daarbuiten" hoef je dus ook niet zo serieus te nemen. Het is een staaltje van typisch Engelse humor, zoals je er nog wel meer vindt binnenin (de erwtenrecepten op de schutbladen, het "Kookboek voor wanhopige ouders. Hoe de erwt iets lekkers werd"). Als je bovendien de Engelse erwten kent, kan je Marleentje maar al te goed begrijpen...