Oma Zeemeermin leest het sprookje van het kleine zeemeerminnetje dat verliefd wordt op de prins en daarom haar stem opgeeft om bij hem te kunnen zijn, voor aan haar kleindochter, die van de weeromstuit niet meer naar boven wil. Het taalgebruik is erg eenvoudig. De illustraties – hoofdzakelijk in groen–blauwachtige tinten – beslaan telkens een dubbele pagina. Deze sterk vereenvoudigde versie van Andersons sprookje, die deel uitmaakt van een tiendelige ‘sprookjesreis’ heeft verder niet veel om het lijf. En dat geldt ook voor de illustraties. De Zwijsenwebsite vermeldt dat deze bewerkingen ‘net even anders’ zijn, maar daar heb ik niet veel van gemerkt. Tenzij men het raamverhaal bedoelt ... Jammer.