Het is 1940 wanneer Henri Van Herwegen ter wereld komt als zoon van het vierendertigjarige koppel Henricus en Hortense. Ondanks de rantsoenering tijdens de oorlogsjaren, en de angst  voor de V1’s en V2’s op het einde ervan, blikt Panamarenko terug op een gelukkige kindertijd. Met een vader die in de dokken werkt, maar daarbuiten erop los klust in de garage, onder het vragenspervuur van een leergierige Henri. En een moeder die alles over heeft voor haar zoon: de laatste hap, een veilig logeeradres tijdens de bombardementen, maar zich vaak zuchtend afvraagt “Wat gaat er van u terechtkomen?”. En Henri zelf? “Met zijn grote, dromerige ogen en eindeloze krulletjes leek Henri wel een engeltje dat uit de hemel was weggevlogen.” (p. 9). En misschien ook wel wil terugvliegen, gegeven zijn fascinatie voor vliegen, vogels, V1’s, vliegende schotels, zeppelins, …
Brigitte Minne schetst een ontroerend portret van Panamarenko voor hij zo heette. In urenlange gesprekken met de kunstenaar gaat ze op zoek naar de oorsprong van zijn werk. Om dit in een luchtig verhaal te brengen, of beter een aantal verhalen, telkens opgehangen aan werk van Panamarenko dat dan ook afgebeeld staat: de vliegende schotel, de duikboot, de vogel, de Aeromodeller. De kennismaking met Panamarenko als kind geeft een goed beeld van waar hij zijn inspiratie haalde voor de talloze imaginaire voer-, vaar- en vliegtuigen die hij in zijn leven bouwde.
Voor De Eenhoorn is dit de start van een nieuwe reeks, wat zeker een bewonderenswaardig initiatief is. Alleen toch wel de kanttekening: wie  bereik je met een dergelijk boek? +9 vermeldt hun site. Qua moeilijkheidsgraad van de tekst kan dit misschien net, maar anderzijds wordt er veel kennis verondersteld. Nergens vind je een woord over de kunstenaar en zijn werk; de link tussen de verhalen en anekdotes uit zijn jeugd en de afbeeldingen van zijn werk moet je zelf wel leggen.
Een speciale vermelding verdient Dries Desseyn voor de schitterende vormgeving: de knalgele linnen band naast de - verrassend herkenbare! - zwart- witfoto van Panamarenko als kleuter op de cover. Maar ook de vele bladzijden met vergeelde familiefoto’s, die gepresenteerd worden als in een album uit de jaren '60: vergeelde geribde zelfklevende bladen die met ringetjes aan elkaar zijn gehouden.