De gesprongen snaar

Ruben volgt gitaarles. Binnenkort zal hij met zijn gitaarklas optreden. Er wordt druk geoefend. Rubens moeder zal meezingen. Op de volgende repetitie ontdekt Ruben een briefje in zijn gitaar, waarop staat dat het stom is om met je moeder op te treden. Hij durft er met niemand over te praten. Op de generale repetitie is zijn moeder ziek. Ruben speelt met veel enthousiasme als er plots een snaar springt, recht in zijn gezicht. Hij gaat samen met zijn gitaarjuf naar de dokter. Daar vertelt hij haar ook over het briefje. De andere kinderen worden aan een kruisverhoor onderworpen maar de echte dader blijkt uit een totaal andere hoek te komen. Zowel het gedrag van Jonas, een jongen uit de gitaarklas, als de blikken die hij op de tekeningen uitwisselt met Ruben doen vermoeden dat Jonas de dader is. Daarmee zet de schrijver de lezer op een verkeerd been. Het is een vlot verteld verhaal met herkenbare situaties en dito personages maar het stijgt niet uit boven een doorsnee verhaal. De tekeningen zijn allemaal gehuld in een geel-oranje waas en weten mij niet echt te bekoren. Het boek maakt deel uit van een reeks boeken die speciaal voor dyslectische kinderen is ontworpen. Er werd een speciaal lettertype ontwikkeld (Read Regular) om dyslectici in het lezen en schrijven te ondersteunen. Naast dit lettertype werd er ook voor een duidelijke bladschikking gezorgd. De tekst is op AVI-6 geschreven en het verhaal wordt visueel ondersteund door paginagrote tekeningen. Er werden ook een aantal interessante leestips opgenomen voor de begeleidende ouder. Bij deze reeks hoort ook een cd waarop telkens de twee eerste hoofdstukken van het verhaal worden voorgelezen. Voor het verhaal aanvangt, vertelt een stem wat er op de tekening vooraan (de ‘leesplattegrond’) te zien is en wordt er ook nog leestechnische informatie verstrekt over deze woorden. Er is één cd voor de hele reeks, waarop de acht boekjes aan bod komen. Bovendien heeft het boek een flapje voor- en achteraan waarop enkele woorden met bijhorende tekeningen staan, die ter ondersteuning naast het verhaal kunnen worden opengevouwen. Zelfs over de papierkeuze is grondig nagedacht: de letters rusten op een zachtgele ondergrond. Misschien is er zo hard nagedacht over het concept dat de inhoud van de verhalen van ondergeschikt belang werd. Erg jammer, zeker voor kinderen die het al zo moeilijk hebben met lezen.