De boomhut van Niel is een boek over omgaan met verlies. We maken kennis met Niel, in wiens wereld het heel stil is geworden. Dat komt omdat hij alleen is. Gelukkig kan hij nog naar een boomhut in het bos, waar opa is. Met hem beleeft hij wel nog leuke avonturen. Ze bekijken vogels en maken een kampvuur....

Wanneer je naar de prenten kijkt, merk je dat dit nogal vreemde activiteiten zijn. Opa is er immers niet echt en hopelijk bouwt een 9-jarige niet echt in zijn eentje een kampvuur in het bos. Om duidelijk te maken dat opa er niet is, wordt hij elke keer afgebeeld met een blauwe rand rondom hem. Dat zou zelfs jonge lezers moeten duidelijk maken dat opa enkel leeft in Niel zijn gedachten. Hiermee wil de schrijfster een voorbeeld stellen. Ze schrijft op de laatste bladzijde uitdrukkelijk dat iedereen naar zo’n boomhut kan gaan. De opa van Niel zal altijd in de boomhut zijn zolang Niel hem mist.

Hoewel dit een zeer gevoelig onderwerp is, zorgen de tekeningen er in mijn ogen voor dat het boek toch wat afstandelijk blijft. De donkere kleuren die door elkaar lopen, spreken niet echt tot de verbeelding.