De boodschapper

Markus Zusak kennen we al van 'De boekendief'. Het succes dat dit boek had, schept natuurlijk hoge verwachtingen. Oorspronkelijk verscheen 'De boodschapper' voor 'De boekendief', maar het boek werd nu pas vertaald naar het Nederlands.
De openingsscène van 'De boodschapper' zuigt de lezer meteen het verhaal in: verteller Ed Kennedy ligt samen met zijn vrienden op de vloer van het plaatselijke bankkantoor. Marv, Richie, Audrey en Ed kijken toe hoe een bankrover zijn best doet om geloofwaardig over te komen. En plots is Ed de held van het dorp. Hij zorgt er, ondanks zijn gestuntel, voor dat de bankrover ingerekend wordt. En deze vreemde gebeurtenis is het begin van een reeks. Ed krijgt sinds die dag speelkaarten toegestuurd met daarop adressen en richtlijnen. Na enige twijfel (hoe zou je zelf zijn?) besluit hij zich naar die adressen toe te gaan en de richtlijnen te volgen. De kaarten vormen eigenlijk het enige spannende onderdeel van zijn bestaan. De doorbreken de sleur die hij als taxichauffeur ondervindt. Zijn moeder moet hem niet, en hij brengt zijn avonden al kaartend door met een handvol vrienden, die net als hij niet weten wat te doen met hun leven.
Tot die kaarten komen en hij Amélie-Poulain-gewijs een soort verlosser wordt van de zoekenden.
'De boodschapper' zit propvol boodschappen en dat kan wel eens eerder tegen dan met de auteur werken. Maar Markus Zusak weet hoe hij een boek als dit moet brengen en dat zorgt ervoor dat de waarheden die in dit boek ten berde gebracht worden nooit een moraliserende ondertoon kennen.
Het boek is spannend, want ... wie is die mysterieuze kaartenbezorger? En waarom wordt net Ed ermee geconfronteerd? Ook de licht ironische vertelstem van Ed Kennedy zorgt ervoor dat je mee grinnikt met Ed, maar tegelijk diep van binnen meeleeft met de tristesse die volkomen on-Amélie-Poulain-achtig over het hele verhaal hangt.