Wim valt op Kaat. Maar Kaat kan Wim niet uitstaan. Als hij haar uitnodigt voor een weekje Venetië wil ze weigeren, maar haar moeder ziet het als de gedroomde kans voor Kaat om een rijke man aan de haak te slaan. Gelukkig gaat Nele, haar beste vriendin, ook mee. Al gauw maken ze kennis met Stefano, een knappe gondelier. Als Kaat in een kanaal kukelt, redt hij haar en neemt haar mee naar zijn Palazzo. Maar waar haalt een arme gondelier het geld vandaan om een heus Palazzo te onderhouden? En wat hebben de kunstdiefstallen te maken met de Bende van de Zwarte Dageraad? Dit is een heel erg onrealistisch verhaal met een heel magere en voorspelbare plot. En het geheim van Wim is zo ongelofelijk knullig en vergezocht dat het lachwekkend wordt. Bovendien hebben de personages absoluut geen diepgang. Zelfs de hoofdpersonages zijn niet meer dan povere afkooksels van echte karakters. De nevenpersonen worden enkel getypeerd in functie van het verhaal. M.i. is het enige positieve aan dit boek de manier waarop de stad Venetië beschreven wordt, want het verhaal kan zijn James Bond- achtige allures absoluut niet waarmaken.