Aan de illustraties is moeilijk te zien over welk soort diertjes dit verhaal gaat. Ze lijken op stokstaartjes. In ieder geval ogen ze schattig met hun donkere oogschaduw. De ik-figuur vindt het maar niets dat de baby zoveel aandacht krijgt, hij heeft een hekel aan de babyfanclub. Hij zoekt troost bij zijn knuffel Teddy. Teddy wil best ook in die wieg liggen. Wanneer hij Teddy in de wieg legt, grijpt de baby de knuffel beet. Wanneer de ik-figuur het vuistje van de baby aanraakt, en gewaarwordt hoe zacht de haartjes op zijn hoofdje aanvoelen, wordt hij er toch door vertederd. En al helemaal als de baby zijn grote, donkere ogen opendoet... Het wordt helemaal knus als ze gezellig samen in de zetel zitten en mama een verhaaltje voorleest.
De illustraties en vooral de kleuren maken het boekje aantrekkelijk. De tekeningern vertonen vaak een ander perspectief en dat verlevendigt het gebeuren. De vermenselijkte dieren komen lieflijk en schattig maar het verhaal biedt weinig verrassingen. Bovendien is het begrip 'babyfanclub' onnodig moeilijk voor de kleuters voor wie het boek bedoeld is.