Dank je wel

Zo veel verhaallijnen, in zo’n dun boekje ... de fantasie van Stefan Boonen heeft duidelijk overuren gedraaid, op een manier zoals alleen hij dat kan.

We zijn op bezoek in een appartement waarin we een heleboel, compleet verschillende bewoners leren kennen. Op de eerste dubbele bladzijde kom je op een originele manier te weten wat er allemaal staat te gebeuren of wat er net gebeurd is. In sneltempo maak je in een slingerbeweging ook kennis met de verschillende personages uit het boek. Deze bewust chaotische voorstelling nodigt uit om verder te lezen. Je nieuwsgierigheid wordt zeker gewekt. Vanaf de volgende bladzijde komt er nog één hoofdrolspeler bij: de taart. Het is Roos die hem als bedankje aan haar buur geeft. Het dankbaar zijn werkt als een sneeuwbaleffect. Mits een kleine toevoeging aan de taart geeft de buur de taart door aan de buurvrouwen die voor hem een pak hebben gemaakt. Zo gaat het doorgeven nog een tijdje door, want elke buur heeft wel een reden om iemand te bedanken. Op deze manier wordt op de linkerbladzijde de taart steeds gigantischer en op de rechterbladzijde het verhaal steeds hilarischer. Zonder echt voorspelbaar te zijn eindigt de ondertussen onherkenbare taart terug bij Roos.

Stefan Boonen, die in zijn voorstellingen beweert dat hij zijn verhalen steeds zelf beleefd of uitgeprobeerd heeft, zal zeker veel voorbereidingswerk gehad hebben. Gelukkig vond hij een illustrator die de belevenissen al even mooi kon vormgeven. Op een witte achtergrond werden de illustraties knap, grappig en gedetailleerd uitgewerkt. Het is echt een boek geworden dat je alleen al voor de prenten wilt lezen. De grootte van het werk is aangenaam om te hanteren, de bladzijden zijn glad. De slinger van op de eerste dubbele bladzijde zorgt voor herkenning op de volgende bladzijden.

Absoluut een mooi werk, om zelf (voor) te lezen of ... om iemand te bedanken.