Cotton, een katoenbolletje, wil een vriendje. Hij vraagt of de bloemen op het veld waar hij staat, zijn vriend willen worden, maar die zijn veel te druk bezig. Dan wordt Cotton geoogst en verwerkt tot een T-shirt. Wil de vrouw die het T-shirt maakt misschien zijn vriendje zijn? Neen, die heeft te veel werk. Na een lange boottocht komt Cotton in de winkel terecht en wordt hij gekocht door een jongetje. Joepie, eindelijk heeft hij een vriendje. Maar dat vriendje groeit. En Cotton wordt te klein. Gelukkig wordt Cotton verkocht op de rommelmarkt en zo komt hij bij een nieuw vriendje. Als Cotton opnieuw te klein wordt voor dat vriendje, houdt die zijn favoriete T-shirt als T-shirt voor zijn knuffelbeer. En zo blijven ze vriendjes voor altijd! Dit boek werd geschreven door twee vrouwen uit de kledingwereld om het onderwerp duurzaamheid onder de aandacht te brengen. Kinderen leren hoe een T-shirt gemaakt wordt en ook dat een T-shirt niet weggegooid moet worden als het te klein is. De bedoeling is dus zeer nobel. Jammer dat de uitwerking zo te wensen overlaat. Er zitten onlogische kronkels in het verhaal waar kleuters (het doelpubliek van dit boek) moeite mee hebben. Zo staat Cotton eerst tussen allerlei andere bloemen. Plots, als er geoogst moet worden, zijn de andere bloemen verdwenen en staat hij tussen allerlei andere katoenbolletjes. En waarom kunnen die katoenbolletjes trouwens zijn vriendje niet zijn? Het einde van het boek is dat Cotton een vriendje vindt voor altijd doordat hij het T-shirt wordt van diens knuffelbeer. Is dat het meest duurzame einde van een T-shirt? Ook de illustraties kunnen mij niet overtuigen. De kleuren zijn mooi en rustgevend, maar de prenten missen emotie. We zien nergens gezichtsuitdrukkingen. Enkel de ogen van Cotton veranderen wat. Door de soberheid van de prenten ben je er snel op uitgekeken. Wil je bezig zijn rond duurzaamheid, dan ben je beter af met een duurzaam T-shirt dan met dit boek.