Aan de rand van Swing City woont de onhandigste vogel van de hele wereld: Kaas. Hij heeft zijn naam te danken aan zijn gele kleur. Kaas heeft een lievelingsplaat die hij al zesentachtig keer gekocht heeft. Op de een of andere manier slaagt hij er telkens in om ze stuk te maken. Op een dag is het weer zover en Kaas gaat naar de muziekwinkel. Daar koopt hij het aller-allerlaatste exemplaar. Uiteraard gaat het onderweg weer mis. Kaas botst nogal hardhandig tegen Bongo de gorilla op met als resultaat dat zijn plaat in twee stukken breekt. Bongo wil het goedmaken en neemt Kaas mee naar zijn huis. Daar lijmen ze de plaat en sluiten ze vriendschap. Bongo heeft eindelijk de muziek gevonden waar hij zich goed bij voelt. Het is de muziek van Kaas’ plaat. Het werkt zo aanstekelijk dat Bongo niet kan stilstaan. Hij ontdekt hip-hop en breekdans (sic). Het toeval wil dat de burgemeester van Swing City een affiche verspreid heeft. Hij is op zoek naar goede muziek voor de krokodillenwijk. In Swing City hoor je immers overal muziek en wordt er overal gedanst. Elke wijk heeft haar eigen muziek en haar eigen manier van dansen. Maar in de wijk van de krokodillen is het anders: daar is er alleen maar lawaai en veel te veel rumoer. Bongo en Kaas stellen hun muziek voor aan de burgemeester en die is er helemaal voor te vinden. Bongo en Kaas worden benoemd tot ereburgers van Swing City en als dank voor de hiphop en breekdans heet Kaas voortaan CJ Benji. CJ Benji is ook een theatervoorstelling in opdracht van Theater Froe Froe. Ze wordt gespeeld door Patrick Maillard ( de held van het kleuterpoppengeweld in onder andere Bumba en De Grote Boze Wolf), de danser Frederic Celini en met muziek van Kris Strijbos. Patrick Maillard illustreerde het boekje, de inkleuring gebeurde door Sven Verhaert. Het boekje bevat een cd. Hierop vertelt Hilde de Baerdemaker, Vlaamse actrice (o.a. Stanley’s Route, Thuis, Witse, …) het verhaal. Uiteraard wordt ze hier begeleid door swingende, goed gemixte muziek van de mengtafel van Kris Strijbos. Het geheel is nogal warrig en rommelig, wat misschien wel de juiste hiphopsfeer weergeeft. Een echt leesboek kan je het niet noemen. Het lijkt me meer een souvenir van een leuke toneelvoorstelling.