Na haar debuutroman 'De 17e zomer van Maurice Hamster' waren de verwachtingen hoog gespannen. Zou dit boek de Boekenwelpwinnaar kunnen evenaren?
Birdie is een vijftienjarig meisje dat zoals veel tieners worstelt met zichzelf, maar ook nog steeds met de dood van haar vader, die stierf toen ze tien jaar oud was. Ze woont samen met haar moeder Felicity, die zich weinig om haar bekommert en een soort vriendschapsrelatie nastreeft met haar tienerdochter in plaats van een echte moederrrol.
Felicity wordt echter geconfronteerd met de dood van haar vader en plots komen er heel wat gevoelens op die ze eerder niet vermoedde. Ondertussen lijkt ook Birdie’s leven niet meer over rozen te gaan. Haar beste vriend Cassius is tot over zijn oren verliefd op haar en ze wordt een speelbal tussen de volwassenen in haar familie als de erfenis van haar grootvader betwist wordt.
Het beeld op de cover van Sabien Clement beantwoordt heel sterk aan het beeld van de verlegen Birdie dat je krijgt doorheen de roman. De tiener verstopt zich elke dag op school en strijkt, zoals haar naam doet vermoeden, als een vogeltje neer op de vele vensterbanken die het gebouw rijk is.
Birdie, eigenlijk Beatrice Munday, ontdekt gaandeweg dat wat ze al heel haar leven vermoedde, klopt: iedereen is alleen. Eenzaamheid zit op een bijzondere manier verweven in het verhaal dat Laure van den Broeck via de vele perspectiefwisselingen ontvouwt. De auteur slaagt erin om je als lezer geprikkeld te houden, ondanks het feit dat er niet bepaald veel actie in het verhaal zit. Ook de broeierige, soms vijandige ondertoon die in de onderlinge relaties vaak naar boven borrelt, zorgt voor ‘sensatie’, zij het van een heel andere orde.
Het antwoord op de vraag bij het begin van deze recensie is ‘ja’ en dat zelfs zonder ‘maar’. Laure van den Broeck heeft ongetwijfeld een boeiende carrière in het verschiet.