Tussen Giotto en Van Gogh ligt zo’n zes eeuwen schilderkunst, die aan de hand van twintig grote namen geschetst wordt. Het opzet daarbij is de lezer mee terug te nemen naar het kunstwerk op het moment dat het gemaakt werd. Daarbij geeft de auteur aan waarom en voor wie het gemaakt werd, en of de kunstenaar er tevreden mee was. De auteur neemt je daarbij bij de hand en leidt je door een schilderij. Helaas zijn sommige werken zo klein afgedrukt dat je de details waarnaar de auteur verwijst, nauwelijks kan onderscheiden. Alle namen zijn meer dan bekend: Michelangelo, El Greco, Rembrandt, Monet. Op twee na, wat mij betreft: Hans Holbein de jonge, met o.a. een levensecht portret van Sir Thomas More, je zou echt zweren dat het een foto is. En de enige vrouw in het overzicht: Artemisia Gentileschi, een zeventiende-eeuwse vrouw, die eveneens onwaarschijnlijk realistisch schildert, met een prachtig spel van licht en duister. Zij liet haar man in de steek, was zeer succesrijk met haar schilderijen van krachtige vrouwen, en maakte de weg vrij voor vrouwelijke kunstenaars. Behalve het levensverhaal en het relaas van hun belangrijkste werken, krijg je van elke kunstenaar ook enkele weetjes voorgeschoteld: dat Albrecht Dürer zeventien broers en zussen had bijvoorbeeld of dat Leonardo Da Vinci vegetariër was. Enkele sites om meer te zien worden aangeboden, in verschillende talen en niet op kinderen gericht. De opdrachten die je krijgt om zelf aan de slag te gaan, gaan van heel flauw: een fantastisch landschap tekenen tot best leuk: een plafondschildering in de WC maken bij wijze van eigen Sixtijnse kapel, of een zelfportret zoals je jezelf ziet in achterkant van grote lepel, om in buurt te komen van de lang gerekte figuren van El Greco. Hoewel er moeite gedaan is er dingen uit te pikken die kinderen willen lezen - Michelangelo die soms zijn laarzen zolang aanhield dat zijn vel loskwam wanner hij ze uittrok bijvoorbeeld - bevat het boek te veel namen, plaatsen en data om echt kinderen aan te spreken. Daarnaast heb ik ook moeite met de tijden waarin werkwoorden staan: de eerste zijn altijd in de tegenwoordig tijd, om je illusie te geven ook in die tijd rond te lopen, maar dan springt het weer naar verleden tijd.