Wolfje het konijn

Op een dag stond er bij de familie Konijn een mandje voor de deur. Er lag een babywolfje in. Mama vond hem schattig, Papa wou hem houden. Dotje riep dat hij hen zal opeten, maar niemand luisterde. Wolfje sliep maar Dotje niet, mama maakte worteltjes en Wolfje at goed want hij was een goede eter. Dotje bleef wantrouwig. Ze bleef bang en wist dat Wolfje hen op een dag zou opeten. Maar niemand luisterde. Toen alle worteltjes op waren, gingen ze samen naar de winkel. Wolfje was immers een goede hulp. Net op het moment dat Dotje dacht: nu gaat het gebeuren, komt de beer de winkel binnen. Hij wil Wolfje opeten. Gelukkig is Dotje er, ...
Het verhaal is origineel met een verrassend einde. De korte zinnen maken het geheel vlot leesbaar. Op het eerste zicht lijkt het geheel druk en onoverzichtelijk maar de auteur slaagt er in om met weinig tekst een leuk verhaal te schrijven. De acrylillustraties beslaan telkens een dubbele bladzijde en de figuren werden met dikke, zwarte lijnen omrand. De emoties worden sterk weergegeven bij de konijntjes: verwondering, angst, woede, onbegrip, ... Wanneer Dotje niet kan slapen naast Wolfje, wordt haar angst weerspiegeld in de schaduw van Wolfje. De onheilsboodschap van Dotje wordt telkens in hoofdletters gedrukt. Maar zelfs dan wordt ze niet begrepen. Maar op het einde is Dotjes gevoel helemaal omgeslagen. Een leuk prentenboek met veel fantasie.