Weg uit de Peel

De Peel is een eindeloze gele en bruine vlakte met hier en daar stukjes grijze voorjaarsheide en een eenzame berkenboom. Het is een rommeltje van stukjes hei, veldjes met messcherp buntgras en vriendelijk wit veenpluis. Overal zie je half dichtgeslipte meertjes met eilandjes van groen sponzig veenmos, die moeras geworden zijn. Dat zijn de verraderlijkste plekken van de Peel. In het begin van de twintigste eeuw zijn de inwoners van de Peel turfstekers die werken voor meneer Witlox die in het Grote Huis woont met zijn gezin. De turfstekers leven in de grootste armoede. Ze zijn slecht behuisd, eten alleen vlees met Kerstmis, worden uitgebuit en onderdrukt door de rijke baas en de pastoor. Janneke leeft in de Peel. Ze beseft heel goed wat er allemaal gebeurt en weet dat ze hier geboren is en zal sterven. Tot meester Kantens vindt dat ze begaafd genoeg is om voor juf te studeren. Maar daar komt niets van. Ze wordt bepoteld door de pastoor, maar niemand gelooft haar. De meester wordt ontslagen en Janneke thuis opgesloten. Ze mag alleen nog haar moeder helpen. Haar babybroertje sterft aan een darminfectie door het bezoedelde water van de put. Haar vriendje Willem wordt weggejaagd door de politie en niemand gelooft in de vakbond die moet opkomen voor de arbeiders. Alles loopt verkeerd. Janneke beseft dat ze onder het juk van haar moeder moet zien weg te komen. Voor de eerste keer in haar leven is ze niet bang voor de slagen van haar moeder en schreeuwt ze dat meneer Witlox zijn eigen arbeiders in elkaar laat slaan door de politie. Dat hij samen met die vette pastoor en een huichelaar van een voorman hen allen eronder houdt. Ze neemt haar besluit. Ze sluipt 's nachts het huisje uit en trekt het maanverlichte moerasland in ... Jacques Vriens is een van de bekendste succesvolle auteurs van kinderboeken in Nederland. Zijn boeken zijn erg populair. Hij is zelf directeur geweest van een schooltje bij de Peel. Hij kent het gebied zeer goed en hoorde veel verhalen over de turfstekers van vroeger. Het verhaal leest zeer vlot. Zijn stijl is beeldend en boeiend, precies of je het scherpe buntgras onder je blote voeten kan voelen en de mist ziet opkomen boven het moeras. Je proeft de armoede en het onrecht. Als je echt wil weten hoe het er toen uitzag, surf dan naar www.nationaal-parkdegrotepeel.nl.