Stil leven

De westerse kunstgeschiedenis in 26 stappen

De illustratie op de kaft van de derde druk van dit informatieve boek doet alvast vermoeden dat Ted van Lieshout geen standaard versie van de kunstgeschiedenis beoogde toen hij begon met zijn werk. Mona Lisa staat er namelijk afgebeeld op een spuitbus voor graffiti. Op de achterflap lezen we dat ons vermoeden klopt: Van Lieshout maakt een eigenwijze tocht door eeuwen van beeldende kunst.
Het boek opent met een grotschildering van een stier uit de grot van Lascaux, met daarnaast merkwaardig genoeg een schilderij van een paar stieren uit de zestiende eeuw. Eerst denk je: die man heeft zich vergist, ofwel is dit de chronologie van het boek en sloeg hij gewoon een paar eeuwen over. Maar wanneer je verder bladert, kom je een Griekse vaas tegen en daarnaast een vaas beschilderd door Keith Haring. De parallel is dan wel duidelijk: een oud kunstwerk wordt vergeleken met een modern kunstwerk met eenzelfde thema. Maar neen, we werden weer op het verkeerde been gezet, want op de volgende pagina gaat Van Lieshout twee eeuwenoude schilderingen vergelijken. De parallel tussen de twee kunstwerken wordt telkens onderaan verklaard met wat kernwoorden, zoals in dit laatste geval ‘de schaal en de wandschildering’; het gaat dus eerder om een thematische parallel. De auteur slaagt erin om in twee kolommen een mooie beschrijvende en vergelijkende tekst te produceren voor elk paar kunstwerken.
Na 26 van deze vergelijkingen heb je het gevoel dat je een redelijk volledig beeld hebt van de kunstgeschiedenis, vermoedelijk ook de bedoeling van de schrijver.
De vormgeving van dit boek is sober, de kaft stimuleert om het boek te openen. Bij elk kunstwerk werd, zoals het een echt kunstboek betaamt, een korte verklaring gezet in kleine letters, met de naam van het werk in dezelfde (oranje) kleur als de kaft en het onderschrift. Voor de rest van de tekst werd er enkel met zwarte inkt gewerkt. De foto’s van de werken zijn groot en duidelijk en de kleuren waarheidsgetrouw.
Het kan misschien gaan vervelen, het feit dat Van Lieshout steevast geprofileerd wordt als een ‘curator van zijn eigen tentoonstelling’, of het nu gaat om poëzie of schilderkunst. Maar dit keer was hij weer een uitstekend samensteller met een originele persoonlijke benadering.