‘Harry Potter meets Downtown Abbey’, zo staat bovenaan de kaft en dat klopt helemaal. Het klopt zelfs te duidelijk: Serafina en de zwarte mantel leent zoveel aan de beide voorbeelden dat er nog weinig oorspronkelijks overblijft. Op de kaft prijkt ook een ronde sticker met daarop: ‘Het spannendste boek van het jaar’. Allicht zal het verhaal heel wat jonge lezers in de ban houden, daartoe haalt de auteur een hele trukendoos boven uit het griezel- en fantasiegenre: een demon met een mantel die kinderen verslindt waardoor de drager hun bijzondere eigenschappen en jeugd overneemt, een landhuis met geheime gangen en een kelder vol schuilplaatsen en ratten, een betoverd bos met een griezelige begraafplaats vol geesten, het beeld van een wrekende engel enzovoort. Het resultaat is maakwerk of liever haakwerk: het haakt overduidelijk naar de gunst van de jonge lezers en hangt met haken en ogen aan elkaar.

Enerzijds bevat het verhaal te veel onwaarschijnlijke wendingen en hokus pokus. Afluisteren gaat wel erg gemakkelijk en Serafina ontsnapt al te vaak op het nippertje aan een afschuwelijke dood. Ook al is ze zwaargewond na een aanval van een bergleeuwin en een gevecht met de gewapende demon, toch vindt ze de weg terug naar huis en is ze de volgende dag weer op de been alsof er niets gebeurd is. Anderzijds is de plot ook te voorspelbaar. De auteur doet nauwelijks moeite om de lezer op een dwaalspoor te zetten. Al te snel is duidelijk wie de man met de zwarte mantel is. Dat Serafina’s moeder de bergleeuwin is, komt ook nauwelijks als een verrassing. En natuurlijk blijken de kinderen die door de mantel werden opgeslokt, op het einde toch nog te leven.

Niet alleen de plot, maar ook de stijl stelt teleur. Het meest storend zijn de overtollige adjectieven waardoor de taal opgepept wordt zoals in: ‘Het was een koud, nat, slijmerig, gruwelijk oord’ of ‘de verschrikkelijk smerige stank van rottende ingewanden’. Veel gesprekken klinken onnatuurlijk en gevoelens worden nodeloos expliciet of clichématig verwoord zoals in ‘O gelukkig, je mankeert niets, zei hij met een stem vol emotie’ of ‘ze kon niet ontkennen dat hij haar hart had verwarmd’. Komt daarbij dat ook de vertaling vaak stroef leest, wat mag blijken uit de volgende voorbeelden: ‘in zijn door het Russisch belemmerde Engels’, ‘zijn gezicht verried heel even een zelfingenomen grijns’ of ‘... eindelijk met zijn lang verloren gewaande dochter herenigd zag’.

Is Serafina en de zwarte mantel spannend? Jawel, tenminste zolang je de truken niet doorziet en je niet te veel ergert aan het maak- en haakwerk van de auteur. Na Harry Potter mag de lezer toch wel meer originaliteit verwachten van een fantasieverhaal.