Pa en Julia

Julia is een kikkervisje en is gek op haar vader, een breedbekkikker. Ook Pa ziet zijn dochter ontzettend graag. Elke avond legt Pa Julia in haar bedje maar met een grote plons kruipt ze telkens weer bij Pa. Op een avond is het teveel geweest voor Pa, hij kan niet meer. Met Julia die wiebelt en draait, schopt en kwaakt in zijn bed, kan hij niet slapen. Julia is boos en gaat ietsje verder slapen. Maar wat gebeurt er nu? Pa kan niet slapen! Gelukkig weet Julia raad ...
Welke ouders herkennen het niet: kinderen die mee in bed kruipen en hun ouders tot een lijdend voorwerp herleiden. Precies daar gaat dit verhaaltje over. In het verhaal evolueert Julia van kikkervisje tot kleine breedbekkikker. Tijdens elke nieuwe fase in haar ontwikkeling hoort een nieuwe vaardigheid en die wordt druk geoefend, ook ’s nachts. Op een vertederende manier probeert Pa de nachtelijke capriolen van Julia te verdragen. Maar iedereen heeft zijn grens en Julia gaat door tot dat die is bereikt. Dan doen kinderen immers graag: grenzen zoeken en aftasten. Als Pa op een gegeven moment uitlegt aan Julia dat hij zo niet kan slapen, antwoordt zij heel gewoontjes “Dat wist ik niet.” Zucht ...
David Ezra Stein weet de modderachtige poel mooi weer te geven met waterverf. De beelden komen even druk binnen als het temperament van Julia. Toch slaagt hij er ook op een subtiele manier in een gevoel van geborgenheid te creëren. De ogen van Pa geven duidelijk zijn gemoed weer en nacht na nacht zie je dat evolueren. De grootte van de letters is aangepast aan het geheel. Er is gezorgd voor een leuke bladschikking. Ook de tekstkleur verandert wel eens van zwart naar blauw, groen, bruin of wit. Elke slapeloze nacht begint met een grote ‘PLONS’. Voor het jonge publiek is dat repetitieve een meerwaarde! Ik vind het een lief en herkenbaar verhaal voor jong en oud.