Berte is zestien jaar en voelt zich niet zo goed in haar vel. Het lijk wel alsof al haar vriendinnen door het leven huppelen, terwijl zij ter plaatse trappelt. Berte is onzeker over alles: ziet ze er wel goed uit, want denken de jongens over haar, kleedt ze zich wel goed, ...? Daartegenover staat haar vriendin Lexie, die altijd vrolijk is en veel aandacht krijgt. Als Berte verliefd wordt op Vince, is ze nog meer onzeker. Ze twijfelt werkelijk aan alles en durft het hem niet te zeggen. Feestjes en het kamp van de jeugdbeweging gaan aan haar voorbij en dan blijken Lexie en Vince plots een koppel te zijn. Berte is ongelukkig en stort zich op haar vrijwilligerswerk in het rusthuis. Ze maakt er kennis met Elsa, een nieuwe bewoonster, die lichtjes aan het dementeren is. Elsa heeft een woelig leven achter de rug. Dat leven bewaart ze in een hoedendoos, vol brieven en foto’s. Berte komt aan de hand van die brieven en foto’s het hele verhaal van Elsa te weten. Ze besluit dat ze Elsa wil verrassen en haar toch nog een mooi en finaal hoofdstuk in haar levensverhaal schenken. Berte vergelijkt immers haar leven met dat van Elsa en komt tot de vaststelling dat alles relatief is.
Het verhaal wordt verteld vanuit twee, steeds wisselende, perspectieven: Berte en Elsa. Beide personages zijn sterk uitgewerkt. Doordat de hoofdstukken elkaar afwisselen, zit je als lezer echt te wachten tot de twee verhalen samenkomen en de personages een concreet raakvlak hebben. Het thema ‘dementie’ ligt niet zo voor de hand in een jeugdboek. Maar elk kind of jongere wordt er vroeg of laat wel mee geconfronteerd. De auteur creëert in het verhaal een mooie, zachte sfeer die één kant van dementie belicht: het opnieuw beleven van het verleden. Andere gedragingen bij dementie (dichtklappen, woede, ...) komen niet aan bod. Als lezer leef je enorm mee met Elsa, die door iedereen in de steek gelaten is. Haar eenzaamheid is haast tastbaar. Sympathie voor Berte, die zoveel begrip toont voor deze oude vrouw, volgt als vanzelf.
Het boek laat je niet onberoerd, maar mist toch nog wat body. Net zoals in de titel komt het regelmatig wat ‘mistig’ over. Al bij al een mooi boek over dementie, puberteit, vriendschap, verliefdheid, eenzaamheid en betrokkenheid.