Max is niet moe

In dit kartonboekje zoekt Max allerlei excuses om niet te moeten gaan slapen. Hij moet nog een toren bouwen, spelen met de bal, een paar liedjes horen, drinken, tv-kijken. Max is een hondenpeuter, met kleertjes aan. Zijn speelkameraadjes zijn katten. Je zou een ondeugende blik verwachten, maar Max kijkt op de prenten altijd even triest. Elke uitvlucht om wakker te blijven beslaat een dubbele pagina. De tekst is heel kort. Er is telkens de herhaling: "Nee, Max is (nog lang) niet moe", rood gedrukt en daaronder in een ander lettertype de reden. De peuters hebben echter geen boodschap aan deze verschillende opmaak. Ook het feit dat hij altijd maar moeër wordt, zal hen waarschijnlijk ontgaan. Er zijn nochtans hints genoeg: hij neemt een kussen, gaat erop liggen, kruipt in de sofa, brengt zijn duim naar zijn mond,... Er is weinig originaliteit te vinden in het verhaal. Bovendien is er geen mogelijkheid om als lezer je fantasie te laten werken bij de tekeningen.