Leentje logeert bij haar oma. Zij en oma zijn erg aan elkaar gehecht. Aan het begin van het verhaal is oma 55 en Leentje is 5. Oma zegt: "Ons laatste cijfer zal altijd hetzelfde zijn." Doorheen het verhaal zie je oma ouder worden en Leentje opgroeien. Dan komt de dag waarop Leentje vertrekt met het vliegtuig, ver weg en voor lange tijd. Nu kunnen ze enkel nog over de telefoon met elkaar praten. Dat Leentje ver weg woont, zie je aan de tijd waarop ze met elkaar praten: bij oma is het midden in de nacht. Oma is verward; ze ligt feestelijk aangekleed in bed en wil met Leentje gaan dansen.

Als Leentje thuiskomt gaat ze weer wandelen met oma. Oma is ondertussen 88 jaar geworden, maar "Ons laatste cijfer is nog steeds hetzelfde, hé", zegt ze. Doorheen het verhaal zou je de diepe genegenheid van oma en kleindochter voor elkaar moeten voelen. Ook het inleidende gedicht drukt dat uit. Alleen ... het verhaal is zo stroef verteld en humor is er nergens bij. Ze doen nochtans leuke dingen samen, o.a. met stoepkrijt tekenen, maar dan staat er in de tekst: 'Oma tekent de liefde'. Zo hoogdravend! De auteur is tevens de illustrator. Het illustreren gaat haar duidelijk beter af.