Op het warmgele schutblad vooraan zit Millie Duizendvoet haar schoenen aan te trekken met haar tongetje uit haar mond. Ook in de rest van het verhaal blijven de kleurrijke tekeningen prominent aanwezig, de tekst vormt als het ware een aanvulling. Op een bepaald moment nemen de tekeningen de tekst zelfs helemaal over in stripvorm. Details worden fijn uitgewerkt (zoals het spinnetje dat aan een draad naar beneden hangt of het lieveheersbeestje dat niet van Millies zijde wijkt), gelaatsuitdrukkingen zijn belangrijk en de sfeer wordt gedurende het hele verhaal warm gehouden. De tekst wordt duidelijk weergegeven op een witte achtergrond en opgevrolijkt met af en toe een zin in dikke rode letters. Het verhaal gaat over Millie, de duizendpoot, die nieuwe schoenen heeft gekregen. Ze vindt ze zo mooi en goed dat ze het gevoel heeft alles aan te kunnen en ze begint te rennen en te voetballen met haar vrienden. Helaas raakt er een veter los en struikelt ze. Millie heeft pijn, veel pijn en haar mama belt een ambulance. Op de spoedafdeling van het ziekenhuis worden ze eerst geholpen door een verpleegster en dan komt de dokter langs om Millie te onderzoeken. Millie heeft haar enkels verzwikt, ze krijgt een verband en krukken. Ondertussen zijn al haar vrienden gearriveerd met ballonnen, taart, een kaart en cadeautjes om haar op te vrolijken. Millie mag al naar huis, dus eten ze de taart maar op. En Steven Schildpad, de laatkomer, brengt nog een handig cadeau: schoenen met klittenband.
Een verhaal over een ongevalletje krijgen en naar de spoedafdeling gaan voor verzorging, maar het wordt haast idyllisch door de algehele sfeer van graag gezien worden en geholpen worden, van vriendschap en moederliefde.