In ‘Het spook van de opera’ laat Ed Franck de creatie van Gaston Leroux opnieuw tot leven komen. De mysterieuze, steeds in het zwart geklede gedaante duikt overal op in de Parijse opera: achter de coulissen, in de gangen, … Hij blijft ongrijpbaar, chanteert de operadirectie en veroorzaakt ongelukken als bepaalde mensen hem te dicht op het spoor komen (Joseph Buquet, het hoofd van de toneelknechten, die zich ophing) of niet in zijn kraam passen (La Carlotta, de sterzangeres die opeens begon te kwaken en de kroonluster liet vallen, waarbij doden en gewonden vielen). Heel Parijs praat over niets anders meer. En dat allemaal, omdat het spook verliefd is op de jonge zangeres Christine. Ze wint de harten van het publiek met haar prachtige solo’s, die ze te danken heeft aan de zangles van de Stem, een geheimzinnige, onzichtbare zangleraar. Langzaamaan, en met gevaar voor zijn eigen leven, ontrafelt Raoul, Christina’s grote liefde de duistere geheimen van het spook. Het verhaal heeft door de jaren heen een enorme aantrekkingskracht uitgeoefend op bewerkers en verfilmers. En dat is niet echt verwonderlijk, want in se bevat het een goede mix van spanning en griezel, gekruid met wat romantiek. Zeker, omdat er ook een haast ondraaglijke maar onbeantwoorde liefde in verwerkt zit. Maar het zit dieper: de lezer kan zich met het spook identificeren. Wie voelt zich eens niet onzeker in zijn verlangen naar liefde, iedereen is al wel eens ontevreden over zijn uiterlijk, … Het spook is één van de archetypes die vaak in één of andere legende opduiken. Ed Franck stelt zelf dat hij zich in zijn bewerking vooral met de structuur bezig gehouden heeft, om een meer doorzichtige verhaallijn op te bouwen. Hij heeft wat passages herschikt, her en der wat verhaallijnen ingekort en de lange exposés van Christine en de Turk om de verhaallijnen te verbinden weggewerkt door elementen ervan te verstrooien en waar nodig op andere plekken in het verhaal te nemen. Dat Ed Franck schrijven kan, staat buiten kijf, dat behoeft verder geen betoog. Ook structureel en stilistisch klopt het allemaal, maar ik ben toch wat op mijn honger blijven zitten. Het boek is, zoals we dat van Ed Franck gewend zijn, een zeer goede bewerking, maar naar mijn gevoelen zit er te weinig diepgang in de psychologie van de protagonisten. Het blijft allemaal wat melodramatisch, al zegt Franck zelf dat hij de gevoelsuitbarstingen al heel wat versoberd heeft. Desondanks is deze bewerking zeker de moeite waard.