Dit boek is bijzonder. Met tekst en tekeningen grijpt het je even bij de keel. Misschien wel net zoals Jinke bij de keel gegrepen werd en ze nu geen woorden meer kan vinden. Haar moeder wordt er wanhopig van. Ze brengt Jinke naar haar grootmoeder, een vrouw met engelengeduld.
Beetje bij beetje laat moe Jinke weten dat zij er gewoon mag zijn. En omdat Jinke mag zijn wie ze is, ziet ze doorheen het verhaal de kans om zichzelf terug te worden. Een kans ook om haar verlies een plaatsje te geven. Want hoewel haar zus Jutta in het begin zeer aanwezig is, zullen we naar het einde van het boek begrijpen dat de dood van Jutta een groot gemis voor Jinke is. We volgen hoe Jinke deze dood een plaats geeft en beleven dit mee aan de hand van mooi verwoorde beelden en prachtige illustraties in twee kleuren. Wanneer we goed kijken merken we dat Jutta de rode kleur is die met lijnen doorheen dit boek loopt. De illustraties willen ons meer vertellen dan dat we op het eerste zicht zouden denken.