Klaar is zestien in de zomer van 1987. Ze wedt dat die zomer een mijlpaal wordt. En hoewel haar vader zegt dat het altijd iets is met haar, zegt zij: het is veel te weinig met mij. Haar ouders zijn op vakantie naar Rhodos, Klaar wou niet mee. Haar grootouders zijn een weekend naar zee, en dus neemt Klaar haar intrek in hun appartement om voor de kat te zorgen. Bovendien heeft haar vriend Peer haar uitgedaagd om in een weekend te leren blindtypen. Als ze er niet in slaagt, mag hij met haar doen wat hij wil, is de afspraak. En dan zijn er nog de bouwvakkers, die heen en weer lopen voor haar raam, op de tiende verdieping. Wegduikend voor hen, stoot Klaar op een schriftje, volgeschreven in het handschrift van haar grootvader. Zijn tijd in Canada kent Klaar vanuit de eindeloze verhalen. Nu leest ze de ware toedracht van zijn Canadese periode: het leven in de zonloze city op zoek naar goud, het zware werk aan de Canadian Pacific Railway, maar vooral zijn liefde voor Mary, en waarom hij halsoverkop en getekend voor het leven terugkeerde.
De constructie van het boek is ingenieus, met een constante afwisseling tussen drie verhaallijnen: de lange brief van de opa uit 1929 aan zijn 'waarde vriend Désiré', de gebeurtenissen van die zomer door een alwetende verteller, en Klaars gedachten en gevoelens, die ze uittypt in plaats van de lettercombinaties die haar vingers eigenlijk zouden moeten oefenen. De lay-out maakt op een eenvoudige manier het onderscheid tussen elk van de drie duidelijk.
Het boeiendst is het tijdsdocument dat opa’s schriftje oplevert. De schrijfster trok hiervoor zelf naar Canada, in de voetsporen van haar eigen opa, of om zo dicht mogelijk in zijn buurt te komen. Want het boek is inderdaad gebaseerd op de ervaring van Evelien de Vliegers grootvader, waarvan een foto op een Canadees meer de achterflap siert. Op de site van de schrijfster kan je de blog lezen die ze schreef na deze researchtrip. Jammer alleen dat opa’s relaas zo uitgesponnen is, met een aankondiging van de rampspoed die zo vaak herhaald wordt, dat het op de zenuwen begint te werken. Ook het heen-en-weer, en vooral naast elkaar bellen en lopen van Klaar en Peer wekte mijn irritatie op.