De manier waarop Mylo Freeman omgaat met ecoline is zonder meer indrukwekkend. Door de vloeibare aquarelverf aan te brengen op een vochtige ondergrond laat ze de kleuren uitwaaieren, waardoor de savanne lijkt te zinderen in de bloedhete zon of in vuur en vlam staat als de zon ondergaat in waaiers van rood en paars.

Het verhaal zelf is, hoe goed bedoeld ook, minder sprankelend. Op een mooie dag wordt Aap gewekt door gehuil. Hij vindt een kleine panterwelp in het hoge gras. De giraf, de neushoorn, de zebra en de olifant hebben allemaal een reden om niet voor het arme dier te kunnen zorgen. Uiteindelijk moeten ze aan hun eigen kinderen denken, want als de welp groot is, wordt hij immers een gevaarlijk beest. Terwijl ze ruzie maken, verdwijnt het welpje. Dan worden de dieren plotseling wel ongerust. Uiteindelijk leert het everzwijn hen wat echte gastvrijheid is.

Positief is alvast dat de boodschap dat je moet zorgen voor wie ontheemd is, onnadrukkelijk wordt meegegeven. Het boek doet meteen ook nadenken over vooroordelen. De ommekeer bij de dieren komt echter wel erg plotseling en wordt weinig verantwoord, waardoor het slot al te idyllisch overkomt. Desalniettemin biedt dit kleurrijke boek boeiende gespreksstof.