De familie Lazuriet

Op een verborgen plaats, ver weg, waar niemand hen kan zien, woont de familie Lazuriet. Ooit was Vader Lazuriet erop uit getrokken om een nieuwe diersoort te ontdekken. Maar hij ontdekte ... lazuursteen. Sindsdien is de familie stinkend rijk en wonen ze in een lazuurstenen paleis. Kopkleppers (robots) bedienen er de inwoners op hun wenken.
De kinderen krijgen alles wat hun hartje begeert. Wensen ze een roze pony of een raket ... de kopkleppers komen er meteen mee aangerend. Door de hebzucht van de kinderen groeit het palais uit tot een heus ponyparadijs en raketbasis. De pony’s poepen erop los. En dat stinkt! Gelukkig zijn er de kopkleppers. Die ruimen alles netjes weer op. Maar de specialiteit van kopleppers is het afvegen van snottebellen en loopneuzen. Omdat alles in het paleis gemaakt is van lazuursteen, is het er namenlijk altijd ontzettend koud. De blauwe gloed van de lazuursteen weerkaatst er ook in alle hoeken. Het paleis is steeds gehuld in een gloed van blauw. Daardoor is het er nooit nacht. En daardoor kennen de kinderen James en Victoria geen dromen. Want: "Dromen zijn als wolken. Maar hoog aan de hemel van de slaap van de Lazurieten dreven geen wolken. Het was er koude en licht. Ijl en eenzaam.’
Wanneer er opeens een vreemde, kleurrijke, vogel komt voorbijgevlogen, beslissen James en Victoria hem achterna te gaan. Wat er volgt, is een fantasievol einde!
In dit verhaal hebben de kinderen alles wat ze wensen. Als het op materiële dingen aankomt tenminste. Hun eigen vader herkent hen niet. De kinderen hebben geen dromen, geen vrienden ... enkel een heel groot paleis met heel veel spullen. Alles in het paleis is koud en kil. Wanneer er dan plots een vreemde vogel voorbijvliegt en hun fantasie prikkelt, hebben ze geen enkele moeite om die koude kille wereld de rug toe te keren.
Dit verhaal is het debuut van Ernest van der Kwast. Hij heeft hier een fris, warm en met momenten knotsgek verhaal neergepend. De prenten van Sieb Posthuma passen perfect bij dit knotsgekke verhaal. De hoekige figuren, de kleurschakeringen die hij gebruikt, wekken de tekst mee tot leven. Aan het begin van het verhaal stralen de prenten kilte af. Wanneer in het verhaal de fantasie op de proppen komt, slaagt Sieb erin om via de tekeningen ook die wending uit te vergroten. De kille hoekige figuren maken plaats voor warme, ronde prenten.
Een geslaagd debuut en een geslaagde samenwerking! Spijtig dat er, gezien het recent overlijden van Sieb Posthuma, geen verdere samenwerking meer mogelijk zal zijn.