Dik is Mejuffrouw Muis allerminst, de titel slaat op de bundeling van vier eerder verschenen boeken. In het eerste richt Mejuffrouw Muis haar huis in, en blijft ze zoeken naar iets wat ze mist: het is geen man, nee, wel een tv. In het tweede gaat ze op vakantie naar de Costa del Sol, waar het regent en waarvan ze doodmoe terug thuis komt, weer aan vakantie toe. In het derde verhaal vinden we haar terug in het ziekenhuis, met een gebroken staart. Niet getreurd, want de plek heeft meer weg van een kuuroord dan van een ziekenhuis, en bovendien is die dokter helemaal oké! Met die dokter verwacht Muis in het laatste verhaal dan ook een muis, of beter een heleboel muisjes.
Humor van de bovenste plank zijn deze verhalen, zowel voor het kind zelf als voor de ouder die voorleest, wat altijd een winnende combinatie is. Voor de ouder is er de decalage tussen beeld en tekst, zoals in verhaal 1 waar benadrukt wordt dat de huizen allemaal dezelfde tuinen, schuttingen, en schuren hebben. En dat klopt ook, alleen zijn de woonwagens die op elk lapje grond staan, uiterst individueel, en geven die dus helemaal geen rijtjeshuisgevoel zoals de tekst aangeeft. Voor beiden is er de fijne tekst, met een los rijm dat zich prima laat voorlezen. En dan de illustraties natuurlijk, heerlijk kriebelige tekeningen die stuk voor stuk het bestuderen waard zijn. Vooral in het ziekenhuis is het onmogelijk uitgekeken te geraken op die wirwar van bedden, rolstoelen en machines en een plezier te ontdekken waar nu weer de gebroken staart op rust. Heerlijk!